ارزش کربو هیدرات ها

ارزش کربوهیدرات ها در تغذیه ورزشکاران

کربوهیدرات ها مهمترین بخش تولیدکننده انرژی در رژیم غذایی روزانه ما هستند. همه ما برای زنده ماندن و شرایط مناسب بدنی به کربوهیدرات نیاز داریم. ولی نیاز ورزشکاران به کربوهیدرات بسیار حائز اهمیت است، زیرا سوخت مورد نیاز عضلات در حین ورزش، از کربوهیدرات های ذخیره شده در بدن که بصورت گلیکوژن است، حاصل می شود. پس بسیار مهم است که بدانیم یک ورزشکار چگونه، چه مقدار و چه زمان کربوهیدرات مصرف کند تا در طول تمرین انرژی کافی داشته باشد که با مطالعه این مطلب مشاهده خواهید کرد  اهمیت مصرف کربوهیدرات در ورزشکاران چقدر است.

کربوهیدرات ها از قندهای ساده ای تشکیل شده اند که با اتصال به هم قندهای بزرگ را می سازند. قندهای ساده مثل ساکارز یا شکر و لاکتوز یا قند شیر و مالتوز است و قندهای پیچیده نشاسته، گلیکوژن و فیبرهای غذایی هستند. بهترین روش استفاده از کربوهیدرات ها، مصرف مقدار مناسب از هر کدام از این گروههاست. اگر مصرف کربوهیدرات ها فقط به قندهای ساده مثل قند و شکر و شیرینی جات محدود شود، اثرات سوئی خصوصاً در ساعات قبل از مسابقه بر ورزشکار می گذارد .

اول از همه بهتر است با منابع غنی از کربوهیدرات ها آشنا شوید.

منابع غنی از نشاسته:

الف) آرد و کلیه محصولات تهیه شده از آن.

آرد از آسیا کردن غلات و جدا شدن سبوس از مغز دانه بدست می آید و از ذرات کاملاً ریزی تشکیل شده که با آن انواع نان، بیسکوئیت و شیرینی تهیه می گردد. بلغور که از فرآورده های گندم است با روش مشابهی تهیه می شود ولی به هنگام آسیا کردن، دانه به میزان کمتری شکسته و خرد می شود.

نان دارای 55 درصد کربوهیدرات و مقدار کمی پروتئین (7%) است و ارزش انرژی زایی آن 250 کیلوکالری برای هر 100 گرم می باشد.

نان کامل دربردارنده قسمتی از سبوس دانه گندم است که هنگام آسیا نمودن حذف نشده است. این نان از نظر پروتئین ها و ویتامین ها از نان سفید غنی تر می باشد، به همین دلیل مزیت بیشتری نیز دارد. از طرف دیگر این نان به سبب دارا بودن سبوس، موجب تحریک جدار روده و تسریع دفع می شود کهاین مساله برای افراد مبتلا به یبوست بسیار مفید است ودر عین حال  افرادی که روده بزرگ حساسی دارند، باید از نان بدون سبوس استفاده کنند.

مشکل نان اغلب در نحوه تهیه آن است. خمیری که خوب عمل نیامده و به اندازه کافی پخته نشده باشد، اغلب غیرقابل هضم می باشد. به همین دلیل در رژیم غذایی ورزشکاران ترجیح می دهیم از نان هایی استفاده شود که مشخصات زیر را دارا باشد: داغ نباشد، مانده نباشد و در عین حال که خوب پخته شده و برشته باشد( نان سوخاری، نان های برشته که در آنها نشاسته شروع به تجزیه کرده باشد، قابلیت هضم بیشتری دارند)، نیاز به جویدن بیشتر داشته باشد مشروط به اینکه احتیاج به مرطوب کردن آن نباشد.

محصولات بیسکوئیتی را از آردهای خیلی سفید شده که به آنها چربی، شکر و گاهی شیر، تخم مرغ و مواد طعم دهنده اضافه شده، تهیه می کنند. ارزش انرژی زایی بالاتری نسبت به نان دارند( به طور متوسط400 کیلوکالری برای هر100 گرم). بیسکوئیت ها با هضم آسان احتمالاً می توانند جایگزین نان یا مکمل مصرفی آن گردند. بیسکویت ها دارای ارزش انرژی زایی بالایی هستند ولی هضم آنها همیشه آسان نمی باشد و از طرف دیگر در تابستان(خصوصا شیرینی های حاوی خامه) ممکن است موجب مسمومیت گردند.

رشته ها و ماکارونی ها:

 از بلغور گندم سخت تهیه می شوند. ارزش تغذیه ای آنها نزدیک به آرد است. ماکارونی ها به صورت پخته مصرف می شوند که در این حالت حدود سه برابر وزنشان آب جذب کرده و تقریباً ارزش تغذیه ای سیب زمینی بدون ویتامین ث را پیدا می کنند.

ب) برنج: دارای انواع گوناگونی است که متعلق به دوگونه می باشند: برنج با" دانه های گرد" که تمایل به چسبیدن" دارد و برنج با " دانه های کشیده". برنج دسته اول را همیشه بدون شلتوک آن به فروش می رسانند و این عمل موجب جدا شدن تمام ویتامینB1 آن می گردد. برنج دسته دوم اغلب دارای پوشش خارجی خود ( شلتوک) بوده یا قبل از گرفتن پوشش خارجی با عملیاتی موجب نفوذ ویتامینB1پوسته به درون دانه می شوند. بنابراین اگر برنج به روش دمی پخته شود، موجب حفظ ویتامینB موجود در آن می شود که یک ویتامین بسیار ضروری برای ورزشکاران است.

ج) سیب زمینی: ارزش غذایی آن از نظر کربوهیدرات بیشتر به ماکارونی و برنج نزدیک است تا سایر موادغذایی گیاهی. سیب زمینی دارای پتاسیم و عناصر کمیاب و تأمین کننده 5 تا 20 میلی گرم ویتامین ث در هر 100 گرم است. به منظور حفظ ویتامین ث ترجیحاً باید سیب زمینی را با پوست پخت. سیب زمینی های سرخ شده یا برشته شده در روغن، چربی زیاد و هضم مشکلی دارند. از این رو برای تنظیم برنامه غذایی قبل از مسابقات حتماً لازم است، سیب زمینی آب پز در برنامه غذایی ورزشکار قرار گیرد نه سرخ شده.

د) حبوبات: حبوباتی که عبارتند از: عدس، لپه، نخود و لوبیاها. غنی بودن این مواد از نشاسته موجب شده که شدیداً انرژی زا باشند. در حالت خشک دارای 23% پروتئین هستند، از این رو غذای بسیار مناسبی در زمان انتظار برای مسابقات هستند. میزان عناصر معدنی، عناصر کمیاب و ویتامین های گروه  B آن ها قابل توجه است.

منابع اصلی ساکارز

الف) شکر:از چغندرقند یا نیشکر استخراج می شود و دارای ارزش انرژی زایی بالا( 400 کیلوکالری برای هر 100 گرم می باشد. تقریباً فقط حاوی ساکارز بوده و به سرعت توسط بدن قابل استفاده است.

شکر و مجموع فرآورده های شکر( قند معمولی، شیرینی های خشک، آب نبات ها، مربا) تقریبا فاقد ویتامین ها و املاح معدنی هستند و مقدار مصرف آنها نباید به بیش از 10 درصد کل کالری دریافتی برسد. نوشابه های گازدار نیز در این دسته قرار می گیرند. محلول هایی که حاوی مقدار کمی قند ومواد مغذی دیگر هستند مثل آبمیوه های شیرین شده ، اگر در زمان مسابقه های طولانی مثل  دوچرخه سواری به دفعات مصرف شوند، اثر مفیدی به روی دوچرخه سوار دارد این جیره غذایی تأمین کننده قند کافی برای جلوگیری از هیپوگلیسمی( کاهش قندخون) و شوک ناشی از ضعف، به هنگام رقابت می باشد.

باید توجه داشته باشید خوردن محلول های غلیظ گلوکز، مثل کولاهای مختلف و آب میوه ها، تا 45 دقیقه قبل از مسابقه منجر به کاهش راندمان عملیات می شود، چون باعث ترشح انسولین از لوزالمعده می شود. این میزان زیاد انسولین از مصرف چربی ها جلوگیری کرده، در نتیجه تنها گلیکوژن به مصرف می رسد.

ب) عسل: انرژی بسیار زیادی دارد(320 کیلوکالری درهر100 گرم) و حاوی مقادیر مساوی فروکتوز و گلوکز است. قابلیت هضم سریعی دارد و می تواند تا حدودی خاصیت لینت دهندگی داشته باشد. از آن برای تهیه رژیم غذایی دوران انتظار ورزشکاران استفاده می شود.

ج) شکلات: از آسیاب نمودن خمیر کاکائو که به آن مواد مختلف اضافه شده است بدست می آید. ارزش انرژی زایی آن بالاست چون دارای مقدار زیادی چربی است(500 کیلوکالری درهر100 گرم آن) . شکلات دارای مقادیر قابل توجه ویتامین های گروهB است، مقوی بوده و مدر می باشد. افراط در مصرف آن می تواند موجب اختلالات گوارشی گردد و به علت دارا بودن اگزالات کلسیم به مفاصل و کلیه ها آسیب می رساند. به علت دارا بودن منیزیم که در انجام عملیات ورزشی مفید است، می تواند در حد متعادلی در زمان تمرینات مصرف شود.

نوع دیگر قند ساده فروکتوز است که در سبزیجات و میوه ها موجود است. ولی نکته مهم تر در مورد سبزی ها و میوه ها، وجود ویتامین های زیاد و مفید خصوصاً در سبزی ها، برای ورزشکاران است. مصرف سبزی زیاد بصورت سالاد با هر غذا و استفاده از سبزی فراوان در غذاها برای یک ورزشکار ضروری است.

برگ های ترد( کاهو)، سبزی های میوه ای( گوجه فرنگی) ، ریشه های زرد( هویج، ترب)، سبزی های نازک، احتمالاً با رنده کردن قابلیت هضم بیشتری پیدا می کنند. این مواد غذایی گیاهی باید سالم و بدون آلودگی بوده و با احتیاط شسته یا پوست گرفته شوند. اگر سبزی ها و میوه ها خام مصرف شوند، بالاترین ارزش تغذیه ای خود را خواهند داشت. باید آنها را در نزدیک ترین محل برداشت مصرف کرد، بدون آنکه قسمت های پررنگ آنها مثل برگ های کاملاً سبز کاهو، دور ریخته شود.

خرما و میوه های خشک شده مانند: زردآلو، کشمش، آلو و انجیر به دلیل دارا بودن مقدار زیاد کربوهیدرات( 60 تا 70 درصد) و ارزش بالای انرژی زایی( 250 تا 300 کیلو کالری برای هر 100 گرم) از میوه های تازه متمایز می گردند.از نظر پتاسیم و منیزیم و مخصوصاً آهن و مس غنی هستند. دارای هضم آسان بوده و یک منبع مطلوب کربوهیدرات و املاح می باشند که می توان از آنها در فعالیت بدنی استفاده نمود.

آنچه که مربوط به سبزی ها است:

1- سبزیهایی که می توان خام مصرف کرد: هویج رنده شده، گوجه فرنگی، کاهو، جعفری،...سبزیهای نازک.

2- سبزیهایی که می توان پخته مصرف کرد: سبزیهایی که قبلاً پخته شده( مثل کنسروها) بعلاوه لوبیا سبز، نخود سبز و تره.

3- سبزیهایی که بر حسب تحمل فردی مصرف می شوند: کلم و گل کلم، آرتیشو، کرفس( ساقه و برگ)، ترشک، خیارچنبر، خربزه( مخصوصاً بصورت فالوده)، قارچ، ترب، ریشه خردل، مارچوبه، پیاز، سیر، موسیر، بادمجان، کدو، اسفناج.

باید این موارد را در خصوص نحوه ی مصرف سبزی ها در نظر گرفت که  بافت ساختمانی سبزی ها، در هر حال نیاز به جویدن کافی دارد و افزودن احتمالی موادغذایی دیگر، مخصوصاً چربی های حرارت دیده می تواند سبزی ها را غیرقابل هضم کند( سبزیهای سرخ شده).

 آنچه مربوط به میوه ها است:

مصرف این میوه ها برای ورزشکاران توصیه می شود: مرکبات، انگور، هلو، زردآلو، گیلاس، گلابی، سیب، آناناس.

فیزیولوژی کربوهیدرات ها در عملیات ورزشی

مقادیرکربوهیدرات ها در رژیم غذایی:

کربوهیدرات ها در رژیم غذایی ورزشکاران باید تأمین کننده 55 درصد از کل انرژی دریافتی باشد. این مقدار انرژی ، حد اعلای استانداردهای توصیه شده توسط متخصصان تغذیه است که میزان انرژی تأمین شده توسط کربوهیدرات ها را بین 45 تا 60 درصد کل انرژی دریافتی پیش بینی می کنند. پایین آوردن مصرف کربوهیدرات ها به کمتر از 50 درصد کل انرژی دریافتی بدون زیان نیست.کربوهیدرات ها یک منبع تأمین کننده اساسی انرژی برای کارهای سنگین ورزشکاران است، زیرا با مقدار مساوی  اکسیژن بکار رفته برای سوخت ، کربوهیدراتها  نسبت به پروتئین ها و چربی ها 10% بیشتر انرژی تولید می کنند.

 در حقیقت، کربوهیدرات ها مواد مغذی انرژی زای اصلی در فعالیت هستند و رژیم های غذایی فقیر از نظر کربوهیدرات ، به دلیل ناکافی بودن ذخیره گلیکوژن موجب کاهش توانایی بدنی می گردند. اگر کربوهیدرات به مقدار کافی خورده شود، می توان حتی عضلاتی را که شدیداً از گلیکوژن تخیله شده اند، در ظرف بیست و چهار ساعت به قدر کافی پر نمود و با  یک رژیم پرکربوهیدرات (70 درصد کالری از کربوهیدرات) می توان میزان گلیکوژن عضلات را در طول تمرینات به حد اولیه رساند.

جیره کربوهیدرات ها در شب قبل از مسابقات:

هوگار و گرینبرگ دریافته اند، افرادی که موادغذایی کربوهیدراتی بیشتری مصرف کرده اند 25% راندمان بالاتر و توانایی بدنی بهتری داشته اند چون ذخیره اولیه گلیکوژن و یا تخلیه آن در تارهای مختلف عضلانی سرعت متفاوتی دارد و افزایش مقدار کربوهیدرات رژیم می تواند روی ذخیره اولیه گلیکوژن اثر بگذارد.  از این رو با افزایش  سطح ذخیره گلیکوژن، عضله دیرتر  خسته می شود. افزایش نسبت کربوهیدرات به کل کالری دریافتی باعث بهبود عملیات ورزشی می گردد. کربوهیدراتهای مرکب مانند میوه ها، دانه های مختلف، غلات و حبوبات برای سنتز مجدد گلیکوژن لازم می باشند ومصرف زیاد این مواد در زمان استراحت پیش از مسابقه ضروری است.

بهتر است ورزشکاران شب قبل و صبح روز مسابقات به عنوان قند ، فروکتوز مصرف کنند. چون نه تنها باعث تحریک کمتر در ترشح انسولین می شود ، بلکه موجب ذخیره بیشتر و بهتر گلیکوژن می گردد. هنگام مسابقات، وقتی ثبات و حفظ قند خون ضروری است، بنظر می رسد بهتر است از گلوکز استفاده شود که دارای جذب انتخابی و سریع است.

پس در نهایت یک ورزشکار دو روز قبل از مسابقه باید کربوهیدراتهای مرکب مانند میوه ها، دانه های مختلف، غلات و حبوبات بیشتر از معمول مصرف کند و باید در صبحانه( یا وعده غذایی که6 ساعت قبل از مسابقه است)  مخلوطی از  پروتئین وکربوهیدرات و چربی کم  مصرف کند وتا یک ساعت به شروع مسابقه مقدار متوسطی  غذاهای کربوهیدراتی ساده و پیچیده مثل شیرینی و کیک با چای  بخورد و در حین یک  مسابقه طولانی ، آبمیوه های شیرین شده برای تجدید آب و قند از دست رفته مصرف کند .

این رویه  موجب افزایش قوا و  تعادل بیشتر قند خون و اجتناب از کمبودها می شود .

کاهش خستگی با کر بوهیدرات ها

مصرف کافی کربوهیدرات ها، خستگی ورزش را کاهش می دهد

کربوهیدرات ها مهم ترین ماده برای انقباض عضلات در طی ورزش شدید و طولانی مدت هستند و اغلب تخلیه گلیکوژن (منبع کربوهیدرات) موجود در عضلات یا کاهش قند خون باعث ایجاد خستگی در ورزشکار می شود.بنابراین، هدف از مصرف کربوهیدرات ها در زمان قبل، بعد و در طی ورزش، حفظ ذخیره ی گلیکوژنی عضلات و کبد و نیز حفظ قند خون در سطح مطلوب است.

در حین تمرینات ورزشی سنگین، نیاز ورزشکاران به کربوهیدرات به میزان 10-8 گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن یا 60 تا 70 درصد کل انرژی دریافتی افزایش می یابد. مصرف کربوهیدرات فراوان ذخایر کربوهیدراتی بدن را حفظ می کند و ورزشکار می تواند تمرینات ورزشی شدید را انجام دهد.

مصرف کربوهیدرات ها در زمان قبل، بعد و در طی ورزش باعث حفظ ذخیره ی گلیکوژنی عضلات و کبد و نیز حفظ مقدار طبیعی قند خون می شود و در نتیجه از بروز خستگی زوردس جلوگیری می کند.

3 تا 4 ساعت قبل از ورزش، مصرف یک وعده غذایی پُرکربوهیدارت ، ذخایر کربوهیدراتی بدن را پُر می کند و توان ورزشکار را برای ورزش افزایش می دهد. مواد غذایی کربوهیدارتی شامل : انواع نان ، برنج و سایر غلات ، 

سیب زمینی  ، ماکارونی ، کیک و شیرینی ها است.

هر چند که مصرف کربوهیدرات در ساعت قبل از ورزش با افزایش انسولین خون، باعث ایجاد تغییرات متابولیکی در طی ورزش می شود، ولی اینطور نیست که اجرای ورزش را مختل کند و حتی ممکن است در بعضی موارد عملکرد و توان ورزشی را افزایش دهد. با توجه به اینکه کاهش ذخیره کربوهیدراتی در بدن، باعث کاهش توان و کارآیی در حین ورزش می شود، بنابراین مصرف کربوهیدارت کافی در طی ورزش سخت و طولانی مدت، از بروز خستگی زودرس جلوگیری می کند. جلوگیری از خستگی به دلیل حفظ مقدار طبیعی قند خون و میزان بالای اکسیداسیون کربوهیدرات های مصرفی است، در نتیجه مصرف گلیکوژن عضلات کاهش می یابد،حتی ذخایر گلیکوژنی کبد دست نخورده باقی می ماند.

بعد از اتمام فعالیت ورزشی، میزان پُر شدن ذخایر گلیکوژنی عضلات به مقدار مصرف کربوهیدرات بستگی دارد. عواملی که بر میزان ساخت مجدد گلیکوژن عضلات مؤثرند شامل: مقدار و نوع کربوهیدرات مصرفی و زمان مصرف آن و میزان تخریب عضلات است.

مصرف کافی کربوهیدرات ها، قبل و بعد و در طی ورزش، اکسیداسیون مطلوب کربوهیدرات ها را در طی ورزش حفظ می کند و کارآیی ورزشکار را افزایش می دهد.

بسکتبال خیابانی

بسکتبال خیابانی

یک بازی مهیج برای کسانی که توپ بسکتبال و حلقه گل اش را دوست داشته باشند. استریت بال. در زبان فارسی خودمان به بسکتبال خیابانی معروف شده. تفاوت بسکتبال خیابانی و گل کوچک فوتبال در این است که اولی در همه جای دنیا رواج دارد ولی دومی فقط مختص عشق فوتبالی های ایرانی است.
آنها بازی می کنند. بدون اینکه درگیر قوانین دست و پاگیری باشند که همیشه ناراحتشان می کرده آنها بازی می کنند با خیال آسوده. همان بازی مورد علاقه شان. راحت تر و زیباتر. «این نوع اش تفاوت زیادی ندارد. قوانین همان قوانین بسکتبال است. دو داور هم بازی را تحت نظر دارند تا کسی از قوانین سرپیچی نکند تنها تفاوت این بازی با بسکتبال اصلی، این است که بازی در یک نیمه زمین و با یک حلقه گل برگزار می شود. مثل گل کوچک فوتبال است. در آن بازی هم شاید فقط آفساید نباشد وگرنه خطا همان خطا است. »
سال ۱۳۶۶ بود. استریت بال در دنیا کمک زیادی برای جذب جوانان به ورزش بسکتبال می کرد. جوانانی که مسابقات مهمی چون NBA، NCAA (لیگ دانشجویی بسکتبال در آمریکا) یا در اروپا لیگ باشگاه های ایتالیا، اسپانیا و آلمان را می دیدند، احساساتی می شدند و سعی می کردند خودشان را جای ستاره های محبوبشان بگذارند جایی برایشان آماده شده بود. دولت ها با همکاری فدراسیون های بسکتبال کار جالبی کرده بودند. با آسفالت زمینی بی استفاده و نصب دو پایه بسکتبال که هزینه زیادی برای آنها نداشت، این جوانان پرشور و آماده را وارد باشگاهی خیابانی کردند. آنها این شور و هیجان را در بسکتبال تخلیه می کردند. جذب جوانان به بسکتبال، آن هم در باشگاه هایی که تعهدات خاصی بر اعضایش نداشتند، جایگاه مناسبی بود برای ظهور استعدادها. به آرامی استریت بال وارد دنیای حرفه ای ها هم شد. حرفه ای هایی که برای هر بازیشان تماشاگران بی شماری را مجذوب خود می کردند به بی آلایشی و بی تکفلی این بازی علاقه مند شده بودند. استریت بال در میان همه محبوبیت خاصی یافت. آن قدر محبوب شد که در تمام نقاط دنیا مسابقاتی را با حضور علاقه مندان زیادی برگزار کردند.
سال ۱۳۶۶ بود. در روزهای اوج این بازی در اروپا و آمریکا، هیات بسکتبال تهران تصمیم گرفت بسکتبال خیابانی را راه اندازی کند. ورزشی که در تهران براساس آمار در آموزشگاه ها پس از فوتبال دومین ورزش محبوب دانش آموزان و دانشجویان است. ضمن اینکه بسکتبال در محدوده شمال شهر تهران حتی از فوتبال هم جلوتر حرکت می کند.
با این حال مشکلی مانع از راه اندازی بسکتبال خیابانی می شد. عموماً انجام ورزش های محلات و خیابانی بر عهده شهرداری ها بود. آنها بودند که می بایستی این ورزش را راه اندازی کنند. علاوه بر آن تنها ارگانی که قادر به فراهم کردن شرایط لازم برای انجام بازی بود، همان شهرداری ها بودند. این طرح می توانست همین جا در پوشه یا پرونده ای مختوم شده اعلام شود و تا مدت ها کسی برای احیاء اش تلاش نکند.
سال ۱۳۵۵ در حوالی خیابان جردن (آفریقا) زمینی خاکی در یکی از کوچه های منتهی به این خیابان وجود داشت. کوچه حافظ جوانان این محله زمین را صاف کردند. خاشاک و سنگ های درشتش را جدا کرده و از زمین خارج کردند. برخلاف همه جا که دو تیر چوبی جاگذاری می کردند و زمین می شد زمین فوتبال، جوانان این محل کار دیگری کردند. پایه بسکتبال نصب کردند. ابعاد زمین هم به زمین بسکتبال نزدیک تر بود.این زمین، قدیمی ترین زمین خاکی بسکتبال در تهران است. شاید هم در دنیا، چون بعید است زمین خاکی بسکتبال در دنیا وجود داشته باشد.
قوانین رقابت های استریت بال در هر کشور فرق می کند. در برخی کشورها همان قوانین بسکتبال به طور کلی رعایت می شود و در برخی دیگر قوانین را تعدیل کرده و کاهش داده اند آنها مدعی هستند که زیبایی و جذاب بودن بازی استریت بال، خیابانی بودن آن است و نباید با قوانین خشک، آن را به بسکتبال تبدیل کرد. رقابت های بسکتبال خیابانی در ایران نیز قوانین خاص خود را دارند. مسئولان برگزاری برای هر مسابقه ۲ داور (همچون بسکتبال) انتخاب و به میدان می فرستند و آنها موظفند تمام قوانین بسکتبال را رعایت کنند، جز در مواردی کوچک به طور مثال هر سه خطا یک امتیاز به سود تیم مقابل محاسبه می شود یا. . .

به هر حال آنچه در استریت بال در تمامی کشورها ثابت است اندازه زمین، تعداد نفرات حاضر در بازی و ذخیره و تا حدودی زمان بازی است. این بازی در یک نیمه زمین بسکتبال و با یک حلقه گل برگزار می شود. ۳ بازیکن در هر تیم حضور دارند (برخلاف بسکتبال که ۵ بازیکن در زمین حضور دارند) و هر تیم می تواند ۲ بازیکن ذخیره داشته باشد. تیم ها در ۲ تایم ۶ دقیقه ای با هم رقابت می کنند و ۲ بازی به طور هم زمان در ۲ نیمه زمین انجام می شوند. به این ترتیب حضور بازیکنانی که شناختی نسبت به قوانین بسکتبال نداشته باشند امکان پذیر نیست.
تیم ها برای حضور در رقابت های استریت بال تهران تنها مدارک شخصی بازیکنان را تحویل می دهند و کلاً رقابت ها رایگان برگزار می شود. برگزاری این رقابت ها منجر به کشف استعدادهایی نیز شده است؛در طول سال های گذشته ۵ بازیکن از همین زمین به رده های مختلف تیم ملی راه یافته اند. چنین مسابقاتی می تواند در زمینه پرورش استعدادها مثمر ثمر باشد. وقتی سالی یک بار رقابت ها برگزار می شود و چنین نتیجه ای دارد چرا آن را رشد نمی دهیم؟ این مسابقات در خارج بسیار منظم و گسترده تر از ما، برگزار می شود و نتایج آن بالطبع بهتر است.این تنها رقابت بسکتبال خیابانی در تهران است و در کل کشور نیز فقط در اصفهان رقابت های مشابهی برگزار می شود که در مقابل برگزاری مسابقات ورزش های محلی دیگر رشته ها تقریباً حرکت بزرگی به شمار نمی آید.فراغ بال در استریت بال
استریت بال در غرب
بسکتبال فقط یک ورزش به حساب نمی آید و تنها یک سرگرمی روزمره نیست که برای لذت و یا حفظ شکل ظاهری اندام انجام شود. برای بازیکنان حرفه ای، بسکتبال به نوعی زندگی کردن است و درست مثل زندگی واقعی، فرهنگ بسیار خاص خود را دارد.
این مسئله برای بازیکنان استریت بال، بسیار حقیقی تر و جدی تر است. استریت بال یعنی عشق به بازی. اگر شما خودتان هم در این زمینه تجربه ای داشته باشید، این موضوع را خوب درک می کنید و مسلماً با من هم عقیده هستید. استریت بال مثل بازی های داخل سالنی و سازمان یافته نیست. حرکات، بسیار آزادانه صورت می گیرد. در عین حال که بازی بسیار پرشور و حرارت است بی قیدی خاصی نیز در آن به چشم می خورد. این بازی بسیار پراحساس تر و گویاتر از بازی سالنی است. اگر کمی هیجان زده شوید و یا اینکه به بازیکن دیگری توهین کنید هیچ داوری وجود ندارد که شما را اخراج کند. این بازی با بازی های قراردادی فرق می کند. استریت بال کم کم دارد موفق می شود. اشتباه نکنید منظورم این است که مردم کم کم دارند جذب این بازی می شوند. استریت بال آنقدر موفق شده که به هنگام بازی افراد زیادی کنار خط زمین جمع شده و با داد و فریاد بازیکنان را تشویق می کنند. گاهی اوقات بازیکنان ساعت ها تمرین می کنند و تا زمانی که آفتاب غروب می کند، به جست و خیز و پرتاب توپ می پردازند. استریت بال یعنی همین کارها. یعنی اینکه ساعت ها و ساعت ها پای فیلم های ویدئویی بنشینیم و حرکات را بررسی کنیم. . . یعنی اینکه شب ها پیش از رفتن به رختخواب ۵۰۰ بار مچ پایمان را نرمش دهیم. . . یعنی اینکه وقتی در مورد برگزاری بازی های خوب، خبری می شنویم، برای تماشای آنها برویم. استریت بال یعنی همین.
علاوه بر این فلسفه بازی، استریت بال سبک و فرهنگ خاص خودش را دارد. در وهله اول، باید بگوییم که سبک لباس پوشیدن آنها بسیار متفاوت است. آنها لباس های گشاد به تن می کنند، لباسی که آزادی عمل فراوانی به بازیکن می دهد. معمولاً هر بچه ای هم می تواند در زمین بازی دریبل های کراس اوور را انجام دهد. تیم هارداوی هم زمانی استریت بال بازی می کرد و متخصص ضربات کراس اوور بود. یک کراس اوور خوب و باارزش یعنی دست به دست کردن توپ با سرعت بسیار زیاد و گذشتن از سد مدافع مقابل. هرچند که با ورود آلن ایورسون به عرصه این بازی ها، کراس اوور معنای هدایت حریف به جهت نادرست را نیز می دهد. یک بازیکن خوب حریف را گیج می کند از سدش می گذرد و بعد هم تیم مقابل را شکست می دهد. مهارت های مربوط به جابه جایی و دریبل توپ از سال ۱۹۹۰ به بعد تکمیل شد. در قرن بیست و یکم همه آرزو دارند که بتوانند به طور صحیح این حرکات را انجام دهند. بیشتر دوستداران استریت بال ساعت ها پای تلویزیون می نشینند و یا به زمین های بازی می روند تا حرکات صحیح را مشاهده کنند و بعد هم خودشان به تمرین آنها بپردازند.باور کنید که کلید اصلی این بازی همان حرکت دست است.